S najvećim piscima svoje generacije Dragoslav Mihailović bio je blizak prijatelj, ali za razliku od njih – od Mirka Kovača, Borislava Pekića i Danila Kiša pre svih – bio je nepokolebljivo nesavremen. Nisu ga zanimale književne mode niti su ga zanimali književni eksperimenti, nije mario za književne teorije niti za književne postupke koji su remetili jednolinijski tok pripovedanja: bilo mu je stalo samo do toga da ispriča priču najbolje što ume, na način koji je ta priča, po nje