Krvavi obračuni u Beogradu

Bjelopoljac Rade Rakonjac (53), koji je u Arkanovoj Srpskoj dobrovoljačkoj gardi imao čin pukovnika i navodni bliski prijatelj Luke Bojovića i Milorada Ulemeka Legije, ubijen je sa pet metaka u vrat i grudi u sredu 2. aprila u 11.33 u Beogradu, u Zvečanskoj 56, u kafiću „Mariki“. Pucajući iz „heklera“ dvojica nepoznatih napadača ranila su, tom prilikom, i Stojana Novakovića Copeta (58) i bivšeg košarkaša Gorana Ristanovića (57), koji je sedeo u posebnoj prostoriji, a koga je pogodio metak koji je probio staklo izloga.

Rakonjac je preminuo na putu do Vojnomedicinske akademije (VMA). Novaković koga je metak pogodio u desnu potkolenicu prebačen je na VMA, a Ristanović u Urgentni centar, gde mu je operisan grudni koš i u izuzetno je teškom stanju.

Posle bekstva sa lica mesta, dvojica napadača, 15 minuta kasnije zapalila su automobil „alfa romeo“ u ulici Milorada Umjenovića, kod broja 49 ulice Radovana Simića Cige u naselju Medaković II na Voždovcu.

U vozilu su nađeni i ostaci oružja iz kog je zločin počinjen. Policija, naoružana automatima, odmah posle okršaja blokirala je Beograd, kontrolisani su svi važni i prometni punktovi, izlazi iz grada, a bila je veoma brojna na raskrsnicama i u ulicama oko Plavog mosta…

Poginulog Rakonjca mediji opisuju kao pripadnika Arkanove garde i prijatelja Luke Bojovića koji se nalazi u ekstradicionom zatvoru u Španiji. (Videti – Danas: Izrešetan Arkanov saradnik – dvojica ranjenih).

Politika u tekstu Počeli krvavi obračuni u srpskom podzemlju podseća da je ubistvo Rakonjca izvršeno četiri dana nakon ranjavanja Gorana Bojanića, člana suparničke ekipe Miloša Delibašića, sestrića ubijenog Branislava Šaranovića i uhapšenog Slobodana Šaranovića, koji su u sukobu sa Lukom Bojovićem.

U petak 28. marta ranjen je Goran Bojanić (38) na koga su, dok je bio u parkiranom automobilu, maskirani napadači pucali u Ulici Koste Abraševića beogradskom naselju Zvezdara iz automobila „folksvagen“ koje je iste večeri nađen zapaljen između motela „Hiljadu ruža“ i Bubanj potoka. Policija, prema saznanju Politike, sumnja da iza toga stoji kriminalna grupa koja je htela da se osveti za ubistvo Nikole Bojovića, brata Luke Bojovića.

Nakon ranjavanja na Zvezdari Bojanić je prevezen u Urgentni centar, gde njegovu sobu u bolnici obezbeđuje policija. Bojanić nije želeo da otkrije ko je u njega pucao. Bojanić ima dosije u policiji. Goran Bojanić je pred Specijalnim sudom u Beogradu u maju 2010. priznao da je sa još trojicom saučesnika, opljačkao zlataru „Izrael dajmond centar“ u Kolarčevoj ulici, u junu 2008. godine, iz koje je odnet nakit vredan oko 3,3 miliona evra.

U svoju odbranu je izjavio da je zlataru opljačkao sa prvooptuženim Slavišom Novakovićem i sa još dve osobe čije identitete nije želeo da otkrije. Bojanić je dodao da optuženi Miloš Delibašić i Miloš Vojnović nemaju nikakve veze s pljačkom. On tvrdi da je ideja o pljački zlatare bila Novakovićeva, a da je on pristao da to uradi jer mu je novac bio potreban. „Uradio sam to zato što sam bio u dugovima, a i žena mi je bila trudna.

Ukoliko je suparnički klan blizak Delibašiću to otkrio, moguće je, navode izvori Politike da su krenuli u „protivnapad kako bi sačuvali svoje glave“. Kada je i rasvetljeno ubistvo Luke Bojovića sredinom prošle godine Delibašić je uhapšen, pod sumnjom, prema Politikinim informacijama iz policije, da je u Beograd poslao Sašu Koljenšića i Ratka Cvetanovića, koji su osumnjičeni da su 29. aprila prošle godine ispred pekare u Ulici carice Milice ubili Nikolu Bojovića..

Rakonjac je dao čitulju u dnevnim novinama nakon ubistva Lukinog brata Nikole Bojovića koji je likvidiran pretposlednjeg u rano jutro 30. aprilu prošle godine ispred pekare u ulici Carice Milice u centru Beograda. On je svojevremeno ispričao da je Luku Bojovića upoznao 1991. u gardi, a da je njihovo prijateljstvo počelo sledeće godine, kada je komandant Arkan odredio da mu pripadnici garde čuvaju decu, pa su Luka i on bili oko četiri meseca na tom poslu.

U plavoj i u beloj knjizi o kriminalnim klanovima crnogorske i srpske policije o Rakonjcu se kaže da je bio član tzv. Arkanovog klana. Nakon ubistva Zorana Đinđića 2003, u policijskoj akciji „Sablja“ hapšen je, kao i Stojan Novaković Cope, ali nije osuđivan. Krajem avgusta prošle godine gostovao je u emisiji „Goli život“ pod nazivom „Arkan je živ“, u kojoj je govorio o svom boravku na ratištima u Hrvatskoj, boravku u Srpskoj dobrovoljačkoj gardi, prijateljstvu i drugovanju sa pokojnim Arkanom, ali i danu kada je on ubijen.

Mediji su o Rakonjcu pisali i 2005. kada je protiv njega, Luke Bojovića i još dve osobe, podignuta optužnica za iznudu, a taj postupak je tri godine kasnije, zbog zastarelosti postupka, tadašnji Prvi opštinski sud u Beogradu obustavio. Protiv njega je prošle godine podignuta i optužnica za neovlašćeno držanje pištolja, zbog čega je uhapšen, ali ubrzo i pušten da se brani sa slobode.

Stojan Novaković Cope, ranjen u pucnjavi ispred kafića „Mariki“ u Zvečanskoj ulici, je bio član Srpske dobrovoljačke garde (SDG) i jedan od potpredsednika Arkanove Stranke srpskog jedinstva (SSJ), a 1996. godine, zajedno s Ražnatovićem, preuzeo je FK Obilić, čiji je jedno vreme bio predsednik. Obilić je najpre iz tadašnje Prve B lige ušao u Prvu A ligu, a zatim, u sezoni 1997/98. osvojio i titulu prvaka SR Jugoslavije.

Policija se nije javno osvrtala na pisanje tabloida i tvrdnje iznete na TV Pink o tome da su se pojavili novi dokazi i svedoci o tome da je ubistvo Željka Ražnatovića Arkana (januar 2000.) naručio Slobodan Milošević iz političkih razloga. Pravosnažno su za ubistvo Arkana osuđeni su Dobrosav Gavrić – nalazi se u ekstradikcionom pritvoru u Južnoj Africi, Dragan Nikolić Gagi, koji izdržava kaznu u zatvoru, i Milan Đuričić Miki, koji je u bekstvu.

Slobodanu Miloševiću, koji je uhapšen 1. aprila 2001. godine pod sumnjom za zloupotrebu službenog položaja u vezi carinskih nezakonitosti, a koji je umro 11. marta 2006. tokom suđenja pred tribunalom za ratne zločine u Hagu, nije suđeno za likvidacije 1990-ih, a u presudi optuženima za ubistvo Ivana Stambolića i pokušaj ubistva Vuka Draškovića u Budvi koje je prvostepeno okončano u leto 2005. se navodi da su zločini izvršeni „po nalogu optuženog Slobodana Miloševića, protiv koga je postupak razdvojen“.